Oma

Een verdrietig blog dit keer. Afgelopen week is mijn oma overleden.

Mijn oma met mij als baby (foto van foto)

Het was moeilijk voor mij om op zo`n moment zo ver weg te zijn. Gisteren was de begrafenis en daar heeft mijn vader een tekst van mij voorgelezen, zodat ik er toch een beetje bij was.

Dit is die tekst:

`Drie jaar geleden ben ik naar Japan verhuisd. Een van de moeilijkste dingen van vertrekken was dat ik mijn lieve oma moest achterlaten. Zewist al niet meer wie ik was, maar genoot wel van een knuffel, je hand vasthouden of een massage. En die geef je niet zo makkelijk via Skype of de telefoon.

Van kleins af aan was mijn oma er voor ons. Niet alleen haar twee`echte` kleindochters, voor de hele school was ze Oma Mies. Met de kleuters deed ze een werkje op de gang en de oudere kinderen deden bij haar keuzecursus. Ze wist altijd iedereen te inspireren om creatief aan de slag te gaan. Gelukkig was ze mijn oma en kon ik haar nog veel meer zien. Ik heb heel wat handwerkjes onder haar leiding gemaakt en ook voorlezen kon ze als de beste. Toen ik middelbare scholier was ging ik nog steeds graag bij opa en oma langs. Heel wat tussenuurtjes heb ik in de Marienpoelstraat doorgebracht. De goede herinneringen aan mijn oma zijn ontelbaar en ik zou wel door kunnen blijven gaan, maar ik denk dat iedereen hier ook zulke herinneringen heeft.

Tot slot, via omzwervingen van psychologie tot Chinees, heeft het lot bepaald dat ik nu ook werk met kleuters doe. Ik denk dat ze dat heel leuk gevonden zou hebben en ik denk vaak aan hoe zij bepaalde dingen gedaan zou hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ik ook maar een beetje van haar talent met kinderen heb geerfd. Helaas heeft ze mijn dochter Rana niet meer kunnen ontmoeten, maar ik zal haar nog vaak over Oma Mies vertellen.`

Op haar 90ste verjaardag.