Rana`s eerste sinterklaas!

Wie is die man met die rode hoed?

Ach, stop `m gewoon in m`n snoet

Samen wachten op de Sint

ik weet nog niet wat ik daarvan vind

Daar zijn ze op de boot,
In het echt wel errug groot.

Ze komen ook uit zo`n ver land,
en wat heeft die Piet nou in zijn hand?
Op de schoot bij sint, wat een plezier,
mama blijf jij wel hier? Dat heb ik ook weer overleefd,

Nu kijken wat hij gegeven heeft.

De speeltjes die zijn voor mij,

en voor papa en mama is er ook wat lekkers bij

Beste Sint, doe ons een plezier
en kom ook volgend jaar weer hier!

Oma

Een verdrietig blog dit keer. Afgelopen week is mijn oma overleden.

Mijn oma met mij als baby (foto van foto)

Het was moeilijk voor mij om op zo`n moment zo ver weg te zijn. Gisteren was de begrafenis en daar heeft mijn vader een tekst van mij voorgelezen, zodat ik er toch een beetje bij was.

Dit is die tekst:

`Drie jaar geleden ben ik naar Japan verhuisd. Een van de moeilijkste dingen van vertrekken was dat ik mijn lieve oma moest achterlaten. Zewist al niet meer wie ik was, maar genoot wel van een knuffel, je hand vasthouden of een massage. En die geef je niet zo makkelijk via Skype of de telefoon.

Van kleins af aan was mijn oma er voor ons. Niet alleen haar twee`echte` kleindochters, voor de hele school was ze Oma Mies. Met de kleuters deed ze een werkje op de gang en de oudere kinderen deden bij haar keuzecursus. Ze wist altijd iedereen te inspireren om creatief aan de slag te gaan. Gelukkig was ze mijn oma en kon ik haar nog veel meer zien. Ik heb heel wat handwerkjes onder haar leiding gemaakt en ook voorlezen kon ze als de beste. Toen ik middelbare scholier was ging ik nog steeds graag bij opa en oma langs. Heel wat tussenuurtjes heb ik in de Marienpoelstraat doorgebracht. De goede herinneringen aan mijn oma zijn ontelbaar en ik zou wel door kunnen blijven gaan, maar ik denk dat iedereen hier ook zulke herinneringen heeft.

Tot slot, via omzwervingen van psychologie tot Chinees, heeft het lot bepaald dat ik nu ook werk met kleuters doe. Ik denk dat ze dat heel leuk gevonden zou hebben en ik denk vaak aan hoe zij bepaalde dingen gedaan zou hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ik ook maar een beetje van haar talent met kinderen heb geerfd. Helaas heeft ze mijn dochter Rana niet meer kunnen ontmoeten, maar ik zal haar nog vaak over Oma Mies vertellen.`

Op haar 90ste verjaardag.

Okuizome (100 dagen viering)

Rana heeft laatst de respectabele leeftijd van 100 dagen bereikt en daar hoort in Japan een ceremonie bij. Okuizome betekent letterlijk zoiets als `het eerste eten` en staat symbool voor dat ze de rest van haar leven ook eten in overvloed zal hebben.

Het eten bestaat uit verschillende gerechten. Zoals zeebrasem `tai`, die vis wordt vaak op feestelijke gelegenheden gegeten vanwege de naam. `Tai` staat namelijk voor `medetai` wat zoiets als `gelukkig, voorspoedig` betekent. Verder `sekihan`, rijst met rode bonen, een doorzichtige soep, kastanjes en `nimono` gekookte dingen. Het meest verrassende onderdeel zijn misschien de stenen. Die staan voor het krijgen van sterke, gezonde tanden.

Het is zowiezo allemaal een doe-alsof spel, want natuurlijk kunnen babietjes van 100 dagen dit allemaal nog niet echt eten.

We zijn met mijn schoomouders naar een restaurant gaan waar dit speciaal voor je klaargemaakt wordt. Rana was gelukkig wakker en in een goed humeur. Bij het eerste eten dat naar haar mond werd gebracht keek ze wel wat verbaasd en trok een vies gezicht, zoals je in dit filmpje kunt zien.

Ook deze traditie is dus weer succesvol volbracht! Volgende op het programma is een oer-Hollandse: Sinterklaas!

Weer familie op bezoek

(Er was een probleem met uploaden van de foto`s op het blog, vandaar dat het publiceren wat later is geworden)

Zoals oorspronkelijk ook gepland kwamen mijn ouders twee weken geleden weer naar Japan. Rana hadden ze natuurlijk al gezien toen ze twee weekjes oud was, maar sindsdien is ze echt al super gegroeid (en nog schattiger geworden, haha).

Zaterdag moesten Ken en ik wel gewoon werken, maar we konden mijn ouders nog wel even ontmoeten voordat we wegmoesten. Weer een berg leuke kleertjes gekregen waar ik erg blij mee ben! `s Avonds hebben we op de Yamatedai bij mijn schoonfamilie gegeten.
De volgende dag was ook een familiedag, we gingen naar het zuiden van de Osaka prefectuur om Aya (Ken`s zusje) en haar man Tomoya op te zoeken.
We heben samen gegeten en zijn naar de plaatselijke matsuri (festival) gaan kijken.

De volgende dag zijn naar park met de hangbrug, dat de oplettende lezer van dit blog bekend voorkomt, geweest. Dit keer konden we rustig wandelen, het was lekker weer en Rana heeft heerlijk bij oma in de draagzak geslapen.


De volgende dagen zijn mijn ouders zelf op reis geweest naar o.a Tokushima.

Vrijdagmiddag ontmoetten we elkaar weer op het station van Takatsuki, om samen (mijn ouders, Rana en ik) naar het Biwa-meer te gaan. Daar had ik een huisje gereserveerd op een berg aan het meer. Helaas regende het die dag maar we hebben de tijd goed besteed met een aantal potjes Rummikub.

De volgende dag arriveerden ook Ken en zijn ouders. Samen hebben we een stuk langs het meer gewandeld en allerlei dieren gezien, zoals apen, roofvogels en een hert.

`s Avonds aten we curry rijst,　een internationale samenwerking.
De volgende dag zijn we er met de auto op uit gegaan. Er is een mooie route langs het meer. We wilden onderweg ook een wandeling doen, maar helaas was dat pad afgesloten. Toen hebben we besloten naar het Yogo-meer te gaan, een veel kleiner meer in de buurt. Na daar gegeten te hebben gingen we een eindje wandeleen, wat onder invloed van de Nederlanders een heel rondje om het meer werd.

Gelukkig zat het weer mee, want `s avonds hadden we ook nog een bbq gepland.

Maandag gingen we weer terug richting Osaka, maar omdat Shiga de geboortegrond van ninjutsu is hebben we onderweg een tussenstop gemaakt bij een ninja huis. Helaas was de uitleg in snel Japans, zonder veel tijd voor vertaling en wilde Rana precies drinken.

Op woensdag zijn we met Megumi Harada naar het Expo park geweest, waar de cosmos (is dit NLs?) in bloei stond.

Donderdag hebben we in Arashiyama mijn tante Jeanet en haar man Steve ontmoet!






Zaterdag ging iedereen weer terug naar hun eigen land, dus was het de laatste gelegenheid om elkaar te zien. We hebben in een ramen (noodle) restaurant bij mij in de buurt gegeten.
Toen was het dus tijd voor afscheid maar de volgende keer dat ik mijn ouders zie is alweer in december!

Van alles

Vorige week kwam er weer een typhoon langs, maar we hebben er gelukkig weinig last van gehad. Het weeralarm werd zelfs `s middags weer ingetrokken dus Ken, die al rekende op een vrije middag, moest toch werken. Het is nu wel een stuk afgekoeld, dus het is een stuk lekkerder om naar buiten te gaan.

Ik heb nog steeds regelmatig contact met de andere nieuwe moeders die ik in het ziekenhuis heb ontmoet. Laatst waren ze hier weer op bezoek.

Ik geloof dat het onmogelijk is drie moeders en drie babies enigzins flatteus op de foto te krijgen, dus hier moeten we het maar mee doen!

Morgen gaan we met hetzelfde clubje naar een cursus die mijn Kumon docent organiseert. Het is voor moeders en kinderen tussen 0 en 2 jaar. Ik denk zelf dat het nogal vroeg is, maar volgens de docent moest ik zeker komen. Nou ja, het is gratis, dus we kunnen het gewoon proberen.

Twee weken terug kwam Karim, een vriend van ons uit de Taiwan periode die nu in Tokyo woont, met zijn moeder en haar 2 vriendinnen naar Kansai. Gelukkig hadden ze ook tijd om even naar Ibaraki te komen en hebben we lekker Nepalees gegeten. Het was al de 4de keer dat ik zijn moeder ontmoette! 1x in Taiwan, 2x in Parijs en nu in Osaka, waar zal de volgende keer zijn?

Vandaag zijn we naar Namba geweest. Daar hebben we samen met Shihan (de hoofddocent van de dojo) en zijn familie gegeten en daarna gewinkeld. Sumirei, Shihan`s dochter, met mijn zonnebril op.

Ik heb geen idee hoe dat in Nederland is, maar ik moet zeggen dat de voorzieningen hier erg goed zijn. Het is geen probleem als Rana tijdens het winkelen honger krijgt, er zijn overal mooie borstvoedingskamers aanwezig.

Nu nog wat foto`s omdat ik het niet kan laten...

Volgende week zondag komen mijn ouders alweer naar Japan! We zullen o.a samen naar Lake Biwa gaan, dus binnenkort weer genoeg om over te schrijven.

oppassen

De zomer is weer over z`n hoogtepunt heen en het gewone leven gaat ook langzaamaan weer beginnen. Vanaf september ga ik weer naar Kumon om mijn Japans bij te houden en begin ik ook weer met lesgeven. Afgelopen zaterdag zou ik voor het eerst weer naar Blue Dolphins gaan. Mijn schoonmoeder had al geoefend met de fles geven en Rana met uit een flesje drinken.

Dat gaat gelukkig prima. Een flinke typhoon gooide echter roet in het eten. We hadden er zelf niet veel last van maar vanwege het weeralarm werden scholen gesloten. We besloten Rana toch naar opa en oma te laten gaan en met z`n tweetjes even van de plotselinge vrije dag te genieten. Nadat we samen ergens wat gegeten hadden zijn we ook naar de Yamatedai gegaan waar alles gelukkig prima was gegaan.

Naast samen slapen kon opa ook goed van de gelegenheid gebruik maken om foto`s te maken, zoals deze.
Omdat Ken zondag een wedstrijd had bleven Rana en ik op de Yamatedai logeren. Gelukkig gaat het de laatste tijd vrij goed met slapen `s nachts, maar ze drinkt nog zeker wel om de 3/4 uur. Dus papa Ken kreeg een nachtje goede nachtrust, tenminste als hij kon slapen ondanks de zenuwen, natuurlijk. In het ziekenhuis bleek de vrouw die na mij in dezelfde verloskamer is bevallen ook op de Yamatedai te wonen. Ik had dus even contact met haar opgenomen en ben zondag op bezoek gegaan.
Vorige week was er op Ken`s oude middelbare school een reunie van de judoclub. Daar zijn we even een uurtje langs gegaan. Het was wel leuk om zijn oude school te zien en oud-klasgenoten te ontmoeten.

De man met het schreeuwende kindje is de judo leraar. Toen hij hoorde dat ik ook judo heb gedaan zei hij dat ik dan volgend jaar ook zeker aan het toernooitje mee moet doen dat ze altijd `s ochtends houden (wij waren er dit jaar alleen `s middags omdat Ken `s ochtends moest trainen voor de wedstrijd). Lijkt me best leuk weer `s een partijtje te judo-en!

Rana wordt echt met de dag groter en past nu alweer maatje 62. Ze is erg bewegelijk en het is iedere keer weer een verrassing waar we haar na een slaapje vinden. Dat wordt nog wat als ze gaat kruipen!
Elke dag oefent ze ook even op haar buik.
Twee zeehondjes, haha.

1 maand

Alweer een maand voorbij sinds we uit het ziekenhuis zijn gekomen, de tijd gaat snel! Vorige week hadden we de 1-maand controle van Rana. Ze is supersnel gegroeid, 8 cm in een maand en ook goed aangekomen, van 2740 naar 4038 gr.

Het is nu Obon vakantie, dus Ken was de afgelopen week thuis. We hadden besloten dit jaar maar niet naar de opa en oma`s van Ken te gaan. Het is nog wat ver rijden en in de Obon vakantie staan overal lange files. We hebben wel gezellig bezoek gehad, o.a Seiko en Hiroshi uit Hong Kong met hun 3 kids. Hun jongste is nu 6 maanden.
Woensdag zijn we naar een groot park in Oost Osaka gegaan, waar een grote hangbrug is. Daarvoor moesten we een stuk omhoog wandelen en zo zonder veel beweging de afgelopen tijd en met baby op mijn buik, voel ik nu mijn kuitspieren goed. Maar we hadden wel mooi uitzicht. Ook was het daar in de bergen een stukje koeler dan in de snikhete stad (de afgelopen 2 weken steeds een graad of 36).
Vandaag hadden we bezoek van Kitada-san. Ik heb haar in het ziekenhuis ontmoet, haar zoontje is 1 dag ouder dan Rana. Haar eerste vriendje...

Alhoewel..., hij had meer interesse in haar dan andersom; gaaaaap, haha.