Dit jaar hebben we hetzelfde gedaan zoals zoveel Japanners; terug naar familie en de familiegraven i.v.m. Obon. Vrijdagochtend vroeg (4.00) vertrokken we met z`n vieren, mijn schoonzusje Aya, haar man Tomoya en Ken en ik. We hadden namelijk een drukke dag en flink wat uren in de auto voor de boeg. Het vroege opstaan loonde wel want we hebben geen last gehad van file`s en konden ook nog van een mooie zonsopgang genieten.
Om een uurtje of 7 kwamen we aan bij de tempel van de opa van Ken. In hun boedhistische stijl (Hokke-shu) kan een monnik gewoon trouwen en een familie hebben. De familie woont in een huis dat aan de tempel vastzit.
Na een warm welkom met pudding en meloen was het tijd voor het eerste programmapunt; het wassen van de graven. Geen foto`s want dat was niet echt gepast. We hebben de graven, of eigenlijk grafstenen want men wordt gecremeerd en niet begraven, schoongemaakt. Daarna overal verse bloemen gezet en wierook en kaarsen gebrand.
Obon gaat over de overledenen, dus dit is het belangrijkste gedeelte, geloof ik.
Nadat dit gedaan was zijn we naar het grote standbeeld van Nichiren gelopen, wat naast de tempel staat. Nichiren is de oprichter van de stijl waar deze stijl een afsplitsing van is. Dit beeld is het grootste standbeeld van Nichiren in Japan (schijnbaar).
Toen ik Ken vroeg wat er binnenin was, wist hij het eigenlijk ook niet...
Toen kwam opa aan gelopen met de sleutel om te laten zien wat er in het gebouw was. Het bleken twee ruimtes te zijn met altaren en grote ladenkasten. Het bleek te zijn voor de soldaten van dat dorp die in WO 2 zijn overleden. In de ladenkasten worden de botten bewaard.
Daarna gingen we weer terug naar binnen. Op deze foto zie je het huis en de tempel, gezien vanaf het gebouwtje met het standbeeld.
Binnen kon ik Ken`s neefje en nichtje ontmoeten.
Yushou en Chiharu
Opa maakte toen de tempel klaar voor een ceremonie, speciaal voor ons vieren.
Na het lezen van een sutra gingen we allemaal langs het altaar om een aantal handelingen te doen. Hier is het Ken`s beurt.
Later werd op het altaar de shyouryuu neergezet. Dit zijn een paard en koe gemaakt van een komkommer en aubergine. Dit zijn de vervoersmiddelen waarmee de overledenen vanuit de andere wereld kunnen komen en gaan. Het paard is snel, dus dat gebruiken ze om te komen. De koe is langzaam, dus kan gebruikt worden om terug te gaan en ook bagage mee te nemen.
De tempel is erg mooi en het was erg bijzonder voor mij om het zo mee te maken.
Om 10 uur was het alweer tijd om verder te gaan. Nog een paar foto`s van iedereen die aanwezig was.
Het kamerscherm op de achtergrond is door Ken`s overgrootvader geschilderd.
De reis ging verder naar Gifu-ken. De andere oma van Ken woont in de buurt van Ena, ergens in de bergen. Op de rivier was heel mooie mist te zien.
Heeeeeeeeeeeeeeeel super toevallig is het ouderlijk huis van onze goede vriendin Natsuko ook in de buurt van Ena. Vorig kaar hebben we bij haar de wintervakantie doorgebracht. Nu was ze ook vanuit Tokyo teruggekomen om obon bij haar familie door te brengen. We hebben in Ena gezellig een uurtje kunnen bijkletsen.
Bij oma waren Ken`s ouders en zijn nicht Yuka met haar kinderen Akito (8) en Kano (3) al aanwezig.
Akito houdt van Japans schaak en strikte Ken om te spelen. Ken won, dus nieuwe tegenstanders waren nodig. Hier proberen Ken en Akito Tomo te leren spelen (Aya had het inmiddels al opgegeven), maar erg succesvol was het niet.
`s Avonds hebben we met z`n allen in een restaurant gegeten.
Het was een lange dag...
Om een uurtje of 7 kwamen we aan bij de tempel van de opa van Ken. In hun boedhistische stijl (Hokke-shu) kan een monnik gewoon trouwen en een familie hebben. De familie woont in een huis dat aan de tempel vastzit.Na een warm welkom met pudding en meloen was het tijd voor het eerste programmapunt; het wassen van de graven. Geen foto`s want dat was niet echt gepast. We hebben de graven, of eigenlijk grafstenen want men wordt gecremeerd en niet begraven, schoongemaakt. Daarna overal verse bloemen gezet en wierook en kaarsen gebrand.
Obon gaat over de overledenen, dus dit is het belangrijkste gedeelte, geloof ik.
Nadat dit gedaan was zijn we naar het grote standbeeld van Nichiren gelopen, wat naast de tempel staat. Nichiren is de oprichter van de stijl waar deze stijl een afsplitsing van is. Dit beeld is het grootste standbeeld van Nichiren in Japan (schijnbaar).
Toen ik Ken vroeg wat er binnenin was, wist hij het eigenlijk ook niet...
Toen kwam opa aan gelopen met de sleutel om te laten zien wat er in het gebouw was. Het bleken twee ruimtes te zijn met altaren en grote ladenkasten. Het bleek te zijn voor de soldaten van dat dorp die in WO 2 zijn overleden. In de ladenkasten worden de botten bewaard.Daarna gingen we weer terug naar binnen. Op deze foto zie je het huis en de tempel, gezien vanaf het gebouwtje met het standbeeld.
Binnen kon ik Ken`s neefje en nichtje ontmoeten.
Yushou en ChiharuOpa maakte toen de tempel klaar voor een ceremonie, speciaal voor ons vieren.
Na het lezen van een sutra gingen we allemaal langs het altaar om een aantal handelingen te doen. Hier is het Ken`s beurt.
Later werd op het altaar de shyouryuu neergezet. Dit zijn een paard en koe gemaakt van een komkommer en aubergine. Dit zijn de vervoersmiddelen waarmee de overledenen vanuit de andere wereld kunnen komen en gaan. Het paard is snel, dus dat gebruiken ze om te komen. De koe is langzaam, dus kan gebruikt worden om terug te gaan en ook bagage mee te nemen.
De tempel is erg mooi en het was erg bijzonder voor mij om het zo mee te maken.
Om 10 uur was het alweer tijd om verder te gaan. Nog een paar foto`s van iedereen die aanwezig was.
Het kamerscherm op de achtergrond is door Ken`s overgrootvader geschilderd.
De reis ging verder naar Gifu-ken. De andere oma van Ken woont in de buurt van Ena, ergens in de bergen. Op de rivier was heel mooie mist te zien.
Heeeeeeeeeeeeeeeel super toevallig is het ouderlijk huis van onze goede vriendin Natsuko ook in de buurt van Ena. Vorig kaar hebben we bij haar de wintervakantie doorgebracht. Nu was ze ook vanuit Tokyo teruggekomen om obon bij haar familie door te brengen. We hebben in Ena gezellig een uurtje kunnen bijkletsen.
Bij oma waren Ken`s ouders en zijn nicht Yuka met haar kinderen Akito (8) en Kano (3) al aanwezig.
Akito houdt van Japans schaak en strikte Ken om te spelen. Ken won, dus nieuwe tegenstanders waren nodig. Hier proberen Ken en Akito Tomo te leren spelen (Aya had het inmiddels al opgegeven), maar erg succesvol was het niet.
`s Avonds hebben we met z`n allen in een restaurant gegeten.
Het was een lange dag...
Maar wel heel leuk en interessant. Na een lekker bad hebben we dan ook heerlijk geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten