Kerstfeest met verrassing

Gisteren was het kerst-en eindejaarsfeest van de gehele Sakamoto dojo. Ken en ik waren samen al om half negen (`s ochtends ja) aanwezig om mee te helpen de zaal te versieren.Er kwamen ongeveer 200 kinderen en iets van 100 volwassenen. Toen alle kinderen zaten kwamen de broer van Shihan en Shihandai binnen als kerstman en rendier.

Shihan en een wethouder hielden een speech, waar ik niet al te veel van meegkregen heb (ging een beetje erg snel).

Daarna was het tijd om te eten en te drinken. Ik heb samen met Adaji-san lekkere Japanse sake gedronken. Adaji-san is een van de leraren in de school en een heel schattig mannetje van bijna 70 die elke dag in de dojo te vinden is.

Ik stond nog nietsvermoedend met een stuk sushi in mijn mond toen Ken ineens zei: `dat zijn wij!` en ik merkte dat we naar voren werden geroepen.

We hadden een paar weken geleden al een soort surprise party gehad in de dojo in Higashi-Osaka, maar nu werden we weer verrast!

Er werd aan iedereen verteld dat we getrouwd zijn en er werd voor ons geklapt. Toen moest Ken een speech houden.


Vervolgens kwam Adaji-san naar voren met een oiwai (een envelop met geld dat gegeven wordt bij huwelijken etc (zoals een hongbao in China)) namens de studenten van de dojo.


Vervolgens maakte Kinnikuman (spierman, een bekend Japans stripfiguur) zijn opkomst.

Van Kinnikuman (shihan) kregen we bloemen, een taart en felicitatie natuurlijk.
Tsja, wat moet je doen als 200 kinderen en Kinnikuman `kissu, kissu` scanderen...
Daarna konden we de taart (compleet met bruidspaar bovenop) aansnijden.
Ik vond het wel bijzonder dat er weer zo`n aandacht aan besteed was. Zeker leuk omdat we zelf niet echt een feest hebben gehad. En je voelt je ook zeer welkom op deze manier.

Verder hebben we nog een erg gezellige middag gehad.

Einde van het jaar

Gisteren was mijn laatste schooldag van het jaar. Ik heb nu wintervakantie tot 7 Januari. Ook twee van de drie studenten die ik inmiddels heb, houden vakantie. Dus het is rustig qua afspraken. Hoewel... Komende week heb ik bijna iedere dag een 忘年会　bounenkai oftewel een `vergeet het jaar feest`.

Terwijl in Nederland iedereen aan het einde van het jaar nog eens terugkijkt naar wat er allemaal gebeurd is, proberen de Japanners dat juist te vergeten. Door samen te eten en vooral te drinken. Het lijkt me wel gezellig al moet ik wel voor twee drinken aangezien Ken niet drinkt. Ik vind het alleen zonde om dit jaar te vergeten. Het is juist een jaar waarin voor mij en mijn familie veel goeds is gebeurd: Maaike is dit jaar gepromoveerd en heeft een baan gevonden in Leiden, ik ben afgestudeerd, Ken en ik zijn getrouwd en als klap op de vuurpijl is Maaike dinsdag moeder geworden!

Deze foto is een snapshot van de webcam, zo kan ik toch mijn neefje Boris in levende lijve aanschouwen.

Nog iets dat ik niet wil vergeten is mijn onvergetelijke seizoen bij de Imperial Dragons. Thanks guys, ik vond het echt super! Ik hoop dat ik volgend jaar hier misschien ook een team kan vinden.

Ook voor de Hong Ying was het weer een goed jaar. Op de jaarlijkse Nederlandse junior kampioenschappen vorige is de HY er met een record aantal prijzen vandoor gegaan. Gefeliciteerd allemaal!

In afwachting van alle eindejaarsdrukte hebben we het afgelopen weekend rustig aan gedaan. We gingen al vroeg naar mijn schoonouders omdat het leren van het maken van miso soep op het programma stond. Maar eerst zijn we even een stukje gaan wandelen naar een tempeltje in de buurt. Er was verder geen mens en het was superstil, op de vogelgluiden na. Heel mooi. En een goede gelegenheid om weer wat fotootjes te maken:

Verder was deze week onze Taiwanese familie gedeeltelijk op bezoek, d.w.z. A Chang ge (grote broer A Chang), zijn vrouw Meilin en Meilin`s jongere zusje. Het zusje zal hier de komende drie maanden Japans komen studeren. Samen gingen we naar een tempel omdat de vader van de familie (die het jaar dat wij in Tw waren overleden is) en de monnik van de tempel oude vrienden zijn. De monnik zelf was er helaas niet, hij had een urgent geval waardoor hij plotseling was weggeroepen, maar zijn vrouw wel. We hebben de hele middag in de tempel thee gedronken. Het valt trouwens nog wel mee met m`n Chinees, nadat ik weer even ingekomen was babbelde ik weer gewoon vertrouwd met ze. Wel leuk, de vrouw van de monnik spreekt geen Chinees en de Taiwanezen geen Japans, dus ik heb mijn eerste ervaring met het vertalen van Japans naar Chinees en andersom opgedaan. Dat zullen niet veel andere Nederlanders kunnen denk ik, haha.

Hierna stond de vrouw van de monnik erop ons mee uit eten te nemen. DeTaiwanezen zaten nog vol　het ontbijt en lunch, maar konden geen nee zeggen.

Na deze nabe kwam er ook nog een heel bord sushi op tafel. Gelukkig konden die ook mee naar huis genomen worden. Het was heel leuk om de Taiwanese familie weer te zien. En waarschijnlijk komt onze Taiwanese mama ook nog in Februari, dus dat is helemaal leuk!

visum, tefl, japans

Nu het alweer bijna kerstvakantie is, wordt het wel weer tijd voor een update.
Inmiddels is mijn aanvraag voor een verblijfsvergunning ingediend. Dat had nogal wat voeten in aarde, compleet met verhaal over hoe we elkaar ontmoet hebben inclusief foto`s, emails, alles wat maar kan bewijzen dat ons huwelijk echt is. De overheid gaat er hier namelijk vanuit dat 70% van de internationale huwelijken niet echt is, dus ze zijn nogal streng. Daarnaast waren er ook allerlei papieren nodig (en sommige bleken later niet meer nodig), wat ook tijd kostte. Nu heb ik echter een stempeltje in mijn paspoort waarmee ik niet het land uit hoef als mijn toeristenvisum verlopen is.
Ik heb mijn online TEFL (Teaching English as a Foreign Language) cursus met goed gevolg afgesloten en heb ook het certificaat inmiddels ontvangen. Dit is weer een extra pluspunt op mijn cv als ik straks ga solliciteren.
Met mijn Japans gaat het steeds beter (ok, dat moet ook wel als je iedere dag naar school gaat). Ik heb vorige week de JLPT (Japanese Language Proficiency Test) niveau 4 gedaan. Dit is het laagste niveau en was wel een beetje te makkelijk. Maar ja, ik moest al begin september besluiten welk niveau ik zou doen en toen wist ik niet hoe snel het zou gaan. Helaas moet ik tot mid februari wachten op de uitslag, maar ik neem aan dat ik het wel gehaald heb.
Op school gaat het goed. Ik ga nu na de wintervakantie door naar Intermediate niveau. Ha, geen beginner meer!
Het gaat veel sneller dan Chinees heb ik het idee. Al is dit geloof ik wel de beste manier om zo snel mogelijk 4 jaar studie Chinees teniet te doen. Zaterdag ging ik lunchen met Seiko, een goede vriendin en oud studiegenoot van Ken . Met haar sprak ik altijd Chinees, maar nu merkte ik al dat ik een mix ging spreken. Door soms Japanse woorden i.p.v Mandarijn te gebruiken. Het lijkt het ergste te zijn als het kanji zijn, die dus in beide talen hetzelfde geschreven worden maar een andere uitspraak hebben. Blijkbaar gaat er daar iets fout in mijn opslag... Nou ja, het wel interessant.
Ik kom zeker verder dan mondai nai ‘geen probleem`, mochiron `tuurlijk` en daijyobu `ok` wat in het begin mijn vaste uitspraken waren.

Sensei

Vandaag heb ik mijn eerste les gegeven. En wat voor les? Nederlands! Wie had dat gedacht. Dus nu ben ik sensei (lerares). Voorlopig heb ik nog maar 1 student, maar hopelijk worden het er meer.
Mijn studente heeft een Nederlands vriendje en gaat volgend jaar naar Nederland, daarom wil ze Nederlands leren. Ze spreekt nu altijd Engels met haar vriend, dus dat kan ik wel gebruiken om les te geven.
Naast Nederlands wil ik ook Engelse les gaan geven,　want ik ben bang dat de markt voor Nederlandse les toch niet zo groot is.

competitie

Vandaag was het weer `s tijd voor een competitie... Dit keer was het de beurt aan de kinderen van de dojo, clubkampioenschap zeg maar. Er deden 150 kinderen mee, allemaal basisschoolleerlingen van 6 tot 12 jaar. Voor Ken was het vandaag de eerste keer als hoekscheidsrechter. Dat was weer een goede ervaring.

In een andere zaal in het gebouw werd sumo gedaan, dat was ook wel heel leuk om te zien. Maar met al die grote bijna blote sumo worstelaars durfde ik niet zo goed een foto te maken.

Hoog bezoek

Ondanks zijn drukke schema in Nederland blijkt de goedheiligman toch tijd te hebben om ook de kinderen in Japan kadootjes te brengen. Hier moesten Ken en ik natuurlijk getuige van zijn en zodoende vertrokken we zondagochtend richting de haven van Kobe. Hier zou hij met zijn stoomboot aankomen. Het gerucht ging dat er misschien een probleem was met de boot en dat hij misschien niet zou kunnen komen, maar gelukkig...

Daar komt een boot aan, zou het de boot van sinterklaas zijn?

Ja hoor, het is `m!

Met de Nederlandse Vereniging van West-Japan hebben we sinterklaas gevierd. De `familie Bruinsma` is inmiddels lid geworden, dus voortaan zullen we wel vaker naar activiteiten gaan. Kan Ken zijn Nederlands oefenen en ik heb ook een aantal vrouwen ontmoet die ook getrouwd zijn met een Japanse man. Verder lekker Nederlandse sinterklaasdingen gegeten.

Ook had sinterklaas kadootjes voor ons meegebracht. Samen met het nodige speculaas etc dat over was hebben we daar `s avonds bij Ken`s ouders weer van gesnoept. Mijn schoonouders hebben weer belangrijke Nederlandse vocabulaire bijgeleerd: speculaas en pepernoten. En dat terwijl ze nog niet helemaal bekomen waren van het `hieperdepiep hoera` wat we op mijn schoonmoeders verjaardag afgelopen week zongen.

Mino

Zondag is de dag dat we allebei vrij zijn, dus altijd de perfecte gelegenheid om wat leuks te gaan doen. We hadden al een tijdje geleden bedacht dat het leuk zou zijn om naar Mino te gaan. Mino is in het noorden van Osaka en is ongeveer 15 km van ons huis. Het is een berg met een waterval. Het is een goede plek om de herfstkleuren te bewonderen. Ons enthousiasme werd wel wat getemperd door weerberichten die precies op zondag zware regen voorspelde. Maar we hadden besloten zowiezo te gaan. Dat bleek een goede beslissing want het heeft helemaal niet geregend (de zon scheen zelfs zo af en toe) en door de slechte weerberichten waren er weinig andere mensen. De herfstkleuren zijn wel al begonnen maar nog niet helemaal volledig zeg maar.

We zijn met de auto naar het Mino station gereden en vanaf daar hebben we gewandeld. Een wandeling van ongeveer 6 km.




Bij de waterval hebben we gegeten.

Op de terugweg zijn we ook nog naar een insecten museum geweest met een mooie vlindertuin. Dus Maaike, een goede plek om samen heen te gaan!

Ibaraki

Ten eerste: Iedereen bedankt voor de felicitaties en complimentjes! Ik vind het erg leuk om van allerlei mensen wat te horen. Het is voor mij natuurlijk ook wat onwerkelijk, in een nieuw land, een nieuwe situatie, school, huis, familie... Dan is het leuk om vanuit Nederland (en allerlei andere landen ook trouwens) wat te horen.

Hier gaat alles goed. We zijn druk bezig ons huis in te richten en als we alles op orde hebben zal ik proberen een filmpje van ons huis op deze blog up te loaden. Ons appartement bevalt me trouwens prima. Het is lekker dicht bij het station, ruim, rustig, de supermarkt is ook vlakbij, we hebben onze eigen parkeerplaats, echt prima.

Nu alle grote evenementen even voorbij zijn wordt het moeilijker om een onderwerp voor mijn blog te bedenken, niet omdat er niets te schrijven is, maar juist omdat er TEVEEL dingen zijn die leuk zijn om over te schrijven. Dus ik weet niet waar ik moet beginnen.

O ja, ik heb een paar weken geleden een paar foto`s gemaakt in de buurt, die kan ik er nu wel even op zetten. De herfst hier is trouwens heerlijk, ik durf nu bijna al te zeggen: mijn favoriete seizoen. Het is bijna altijd helder, veel zon, temperatuur ergens in de twintig graden. Eigenlijk beter dan de Nederlandse zomer (welke zomer?). Het wordt nu wel snel kouder, geloof ik. Maar daar krijgen we dan weer de mooie herfstkleuren voor terug. Dus binnenkort weer nieuwe foto`s.. Maar nu eerst de omgeving van mijn huis.

Ook al wonen we in de stad, vlakbij ons huis zijn ook rijstvelden te vinden. De rijst is inmiddels geoogst.

Wat me ook opvalt in Japan, is dat je overal mensen ziet sporten. Ik weet niet of het hier gewoon meer opvalt of dat er echt meer wordt gesport. Maar op mijn wandelingetje op een doordeweekse ochtend zie ik binnen 500 meter van mijn huis al een paar tennisbanen vol, een honkbalveld met croquet(?) spelende ouderen, een enorm sportveld met sportende jongeren en altijd wel wat jongeren aan het honkballen.

In het Wakasono park wemelt het overdag van de kindertjes.En ook fanatiek wandelende ouderen trouwens.
De rozen zijn nu wat meer uitgekomen, zoals ook te zien was op de ring-foto`s.

Dit is onze flat van de buitenkant. Dit is trouwens een oude foto die Ken me stuurde toen hij net dit appartement had gevonden.

Getrouwd!

Groot nieuws: Ken en ik zijn gisteren officieel getrouwd!

In Japan is het formele gedeelte van trouwen heel wat saaier dan in Nederland, je moet gewoon aan de balie een formulier inleveren (en in ons geval nog wat andere papieren van de ambassade enzo). Gelukkig hebben we toen mijn ouders er waren al een feest gehad, en voor iedereen die nu teleurgesteld is dat ze er niet bij zijn geweest: Het echte bruiloftsfeest komt nog en wel in april/mei 2010.

Maar nu een kleine selectie van de foto`s van het feest op 12 oktober:

Gisteren (6-11-2008) zijn we dus eerst naar het stadhuis gegaan om het formele deel te doen. Daarna zijn we naar een park vlakbij ons huis gegaan en hebben elkaar de trouwringen omgedaan:

Daarna hebben we in een udon restaurant, ook vlakbij ons huis maar heel populair, gegeten.

Daarna zijn we naar de Ikea gegaan en hebben we dingen voor ons huis gekocht, o.a een grote kast.

`s Avonds zijn we naar het Nederlandse restaurant `Oude kaas` gegaan. Daar hebben we heel romantisch een diner van erwtensoep, bitterballen, kaassouffle, patat speciaal en pannenkoeken gegeten. Het was zeker een interessante combinatie...



Natuurlijk is het wel een beetje moeilijk om zo`n belangrijke dag in je leven zo ver van je familie en vrienden te beleven, maar we hebben er een leuke, mooie dag van gemaakt. En we hebben ook nog de echte bruiloft in het verschiet.